Pierwsze skojarzenie z Warsem - młodość w późnych latach siedemdziesiątych. Beztroski czas pięknych dwudziestoletnich. Byłem buntownikiem z wyboru, większość była. Lubiliśmy z kolegami negować otaczającą nas rzeczywistość i realia. Niewiele było gotowych rozwiązań na wyróżnienie się z tłumu, dlatego większość rzeczy musieliśmy zrobić własnym sumptem. Byle tylko odejść od domowych tradycji i zwyczajów. Była jedna rzecz, której zmieniać nie zamierzałem - metodę golenia twarzy. Wybitnie przepadałem za tym rytuałem, którego nauczył mnie kilka lat wcześniej tata. Wyciskanie kremu do miseczki, rozrabianie go z wodą, nakładanie charakterystycznym pędzlem, by na koniec pozbyć się zarostu maszynką na żyletki. To nie był czas, kiedy ojcowie spędzali dużo czasu z synami, zwłaszcza dwudziestokilkuletnimi, więc ten czas spędzony w łazience, na nauce zwyczaju, który pozostanie ze mną do końca życia, zdawał się być bezcenny. Bo rzadki. Do dziś kupuję ciągle te same kosmetyki z charakterystycznym logo WARS.

Ten charakterystyczny zapach towarzyszy mi od czasów wojska. Pamiętam, jakby to było wczoraj - rok 1984 - zbiórka w jednostce, grupa chłopaków w moim wieku, żaden z nas nie wiedział co nas czeka. Słyszeliśmy od kumpli trochę opowiastek, mniej lub bardziej wesołych. O tym, którego kapitana można się nie bać, a z którym lepiej dobrze żyć, jak wyglądają ćwiczenia, jak musztra, co z wojskowej kuchni jest zjadliwe, a co niekoniecznie. Wyposażeni w tę wiedzę i w, tak zwane, zestawy osobiste wyruszyliśmy w tę dwuletnią przygodę. Wojsko, nie wojsko, ale o higienę dbać trzeba. Przyszedł czas na pierwsze golenie w nowych okolicznościach. Miałem z tyłu głowy, że luksusów, to tu raczej nie będzie - do mycia zwykłe szare mydło, do golenia jakieś podłe, w kształcie walca, plastikowa maszynka i tyle.Jakież było moje zaskoczenie, kiedy zobaczyłem dobrze mi znany krem do golenia Wars - dokładnie ten sam, który stał w łazience domu rodzinnego. No co jak co, ale jego, to się akurat nie spodziewałem. Odetchnąłem z ulgą, bo zobaczyłem choć jeden znajomy mi element życia codziennego. I tak, nieprzerwanie od tych czterdziestu lat, pozostajemy z Warsem w stałej relacji.

Pojechałem do Ojca na weekend i zapomniałem kosmetyków... Niewiele myśląc, użyłem kremu do golenia mojego taty. Raz, dwa ogolony, wypachniony chciałem wyjść na spotkanie z przepiękną kobietą, w której po uszy się zakochałem. Zatrzymał mnie w progu ... i opowiedział mi pewną historię... "Oj pamiętam ten dzień, jakby to było wczoraj! Ulokowałem się przy Mazowieckiej na wprost wejścia do banku PKO. Stałem jak zwykle w kolejce za przekazem pocztowym. Wokół mnie ciągle te same twarze. Aż nagle zobaczyłem JĄ. Brakło mi tchu. Zniknęła mi gdzieś w tłumie. Domyślałem się, że spotkam ją kolejnego dnia. Codziennie ogolony, ubrany w spodnie z Pewexu wyczekiwałem w tym samym miejscu. Oj trwało to może z 5 dni, aż w końcu udało mi się ją ponownie spotkać i zaczepić. Stroiłem się i pachniłem, jak Ty dzisiaj! Kochaliśmy się, pobraliśmy się, a co było potem, to już wiesz. Patrzę na Ciebie i widzę sam siebie! A Wars? Jest ze mną na dobre i na złe i wszystko przetrwa, skubany! I wiesz co? Zdałem sobie sprawę, że ze mną też!

Późne lata 90. Może początek 2000. Poszliśmy ze znajomymi na imprezę do wspólnego kolegi. Wstąpiliśmy jeszcze na moment do jakiegoś osiedlowego sklepu samoobsługowego, po drobiazg dla solenizanta. Było nas sporo, więc każdy z nas poszedł w inną stronę na poszukiwania. Mi przypadł dział “zdrowie i higiena”, więc ruszyłem w półki i szperałem między dezodorantami, a mydłem w kostce, ale uznałem, że to raczej nie wypada. Ponieważ czas nas gonił, w jakimś amoku, idąc w stronę moich przyjaciół, plecakiem strąciłem jakąś butelkę. Oczywiście się stłukła, nie mogło być inaczej. Uderzył mnie bardzo intensywny, męski zapach. Zanurzyłem się na ułamek sekundy w rozważaniach “podoba mi się ten zapach czy niekoniecznie?”, ale z tego ekspresowego letargu, wytrąciła mnie pani sklepowa, wywijająca oczami. Tonem nie znoszącym sprzeciwu oświadczyła, że “za tego Warsika, to pan teraz grzecznie zapłaci, ale wcześniej dam panu ścierkę i pan po sobie posprząta”. No cóż, posprzątałem, zapłaciłem, a następnego dnia wróciłem po “Warsika”, bo jednak zapach tej wody kolońskiej przypadł mi do gustu.